Hup, jump! Daar ga ik, ik waag de sprong. Spannend? Yep! Zin in? Oh yeah! Is de sprong diep? Dat ga ik beleven. Kom ik weer op mijn benen terecht? Zeker weten!
Begin van dit jaar besloot ik om na 8 jaar, mijn vaste baan op te zeggen. Een sprong die ik wilde maken, zodat ik mij vanaf nu volledig kan focussen op mijn eigen onderneming. Zo’n 2,5 jaar geleden startte ik mijn onderneming omdat ik gevraagd werd door de Belastingdienst om een training te geven. Tja de Belastingdienst, dan zit er dus niets anders op dan gewoon gelijk goed te starten en mij in te schrijven bij de Kamer van Koophandel. De afgelopen 2,5 jaar is een heel proces geweest. De beslissing om nu helemaal voor mijn onderneming te gaan, kwam niet zomaar aangewaaid. Graag neem ik jullie mee in het proces en mijn stappen naar deze beslissing.
Als ik later groot ben
Als kind wist ik jarenlang niet wat ik wilde worden ‘als ik later groot zou zijn’. Ik had op school de grootste moeite met het kiezen van een vakkenpakket en uiteindelijk ook met het maken van een beroepskeuze.
6 jaar oud
Nu weet ik, dat ik eigenlijk altijd bang was om de verkeerde keuze te maken. Iets waarvan ik nu weet dat je daar dan vanzelf achter komt en op het moment dat dat zich aandient, je altijd nog de beslissing kan nemen om daar verandering in te brengen.
Ik koos na veel wikken en wegen voor de secretaresseopleiding, waarna mijn carrière begon als management assistent voor 4 managers bij een grote verzekeringsmaatschappij. Ik was super jong, super leergierig en bovenal heel ambitieus. Ik wilde doorstuderen en stippelde een plan voor mijzelf uit. Maar van dat plan kwam niets terecht toen ik na een jaar te horen kreeg dat mijn volledige functie werd geschrapt in een reorganisatie. Daar stond ik dan, ineens op straat…
Net 20 jaar
Maar niet voor lang. Na gesprekken met meerdere uitzendbureaus en verschillende mensen in mijn netwerk, had ik binnen een week een nieuwe baan waar ik ook direct kon beginnen.
Begin maart 2009 was het, toen ik als net 20-jarig meisje door de deuren van de gemeente Rotterdam binnen kwam. Ik begon als uitzendkracht in de functie van management assistent en werkte voor twee managers. Het werd mij al snel duidelijk dat ik bij deze werkgever heel veel kon leren en dat de switch die ik noodgedwongen moest maken, misschien zo slecht nog niet was…
Een leuke sfeer, leuke collega’s, enorm veel humor op de werkvloer, een leuke nieuwe manager om mee samen te werken en nog heel veel te leren. Dat maakte dat ik het enorm naar mijn zin had. De gemeente besloot mijn contract over te nemen van het uitzendbureau en ik stippelde voor mijzelf een nieuw plan uit. De eerste stap was gezet; een vast contract, een leuke job en met de start van een HBO opleiding Officemanagement was ik helemaal in mijn hum.
Een ongezonde cocktail
Maar dat bleef niet zo… Met een flinke workload, wat zieken op de afdeling en een studie naast je fulltime job maakte het een hele uitdaging om het leuk te houden. Met een lekkere mix van eigenschappen als perfectionisme en een iets te groot verantwoordelijkheidsgevoel, maakte ik het mijzelf onmogelijk. Ik maakte flink wat extra uren. Eerst een paar uur extra op wekelijkse basis, wat uitgroeide tot dagelijkse extra uren en zelfs werken in het weekend.
Ik merkte dat de werkdruk stapelde en geen overzicht meer had op alles wat er speelde. Ik liep de hele dag liep te rennen, maar schoot voor geen meter op. Uiteindelijk verdween het plezier in mijn werk en voelde ik mij compleet waardeloos, uitgeblust en gestresst.
Dit had niet alleen effect op mijn werkleven, maar ook op mijn privéleven. Deze ongezonde cocktail van omstandigheden en persoonlijke eigenschappen bracht mij in een steeds sterkere neerwaartse spiraal.
Uit de zombiestand
Ik vond mijn leven niet meer leuk op deze manier en zat op het randje van een burn-out. “Ik ben nog zo jong en zou mij toch juist goed en energiek moeten voelen!” Ik was het spuugzat om mij zo te voelen en wilde dat dit stopte.
Ik wilde mijn leven niet langer laten beheersen en besloot dat ik de regie in handen moest nemen. Ik kwam uit de zombiestand (mijn uitdrukking voor een leven die volledig op automatische piloot wordt geleefd, zonder gevoel, zonder bewust zijn, constant in de waan van de dag). Ik wist zeker dat iets of iemand mij kon helpen om een omslag te maken.
Tijdens mijn zoektocht leerde ik hoe ik mijn werk slimmer kon organiseren, zodat ik kon stoppen met rennen en op een ontspannen manier veel productiever kon zijn. Met de juiste handvatten in mijn rugzak vond ik het plezier in mijn werk weer terug. Tijdens deze zoektocht ontdekte ik iets wat later heel wat passie in mij wakker zou maken…
De volgende stap in mijn plan
Het werk van management assistent vond ik wel leuk, maar het begeleiden van stagiaires vond ik één van de leukste dingen op mijn werk. In het kader van mijn studie moest ik leren leidinggeven, dus stapte ik naar mijn manager en zei; “Ik wil een stagiair!”
Zo gezegd zo gedaan, de stagiaires brachten hier en daar wel wat uitdagingen met zich mee. Maar wat vond ik het waanzinnig gaaf om mijn kennis met hen te delen en bij te kunnen dragen aan de transitie van stagiaire naar een volwaardig secretaresse die er klaar voor was om de arbeidsmarkt op te gaan. Zo volgenden er nog 11 stagiaires die elk een half jaar bij mij stage liepen.
In augustus 2011 ronde ik één dag voor mijn vakantie mijn HBO opleiding af met een scriptie; een advies aan het MT over de meest ideale vorm van secretariaatsvoering op onze afdeling. Er ging wat tijd over heen, maar uiteindelijk mocht ik het advies als coördinator van het secretariaat tot uitvoering gaan brengen. Dit was de volgende stap in mijn plan en het lukte.
Met veel plezier deed ik de dagelijkse aansturing van dit leuke meidenteam. Een rol waar ik wederom veel in heb geleerd door minder leuke situaties, maar ook door heel veel leuke situaties. Tja, met flink wat dames op één kamer kan je je wel indenken dat het soms lachen en gieren, maar af en toe ook brullen was. 😉
Een team was wat er uiteindelijk stond; dat goed functioneerde en plezier had in z’n werk. Als ik terug kijk naar deze mooie en bijzondere periode, verschijnt er spontaan een glimlach op mijn gezicht. Deze kanjers van dames hebben een warm plekje in mijn hart veroverd.
Ondertussen dacht ik wel al na over mijn volgende stap…
Wat doe als je je doelen hebt gehaald?
Doelen stellen en behalen is mooi, maar ik was gewend om halverwege het bereiken van een doel al weer een nieuw doel voor ogen te hebben. Nu wist ik het even niet meer… Was dit echt het werk dat ik wilde blijven doen voor de komende 40 tot 45 jaar? Zo voelde het niet.
Het Talent op Reis traject dat de gemeente aanbood aan z’n werknemers kwam voor mij als geroepen. Ik schreef mij in en pakte het traject met beide handen aan. Op zoek naar mijn talenten; wat vind ik nou écht leuk om te doen, wat gaat mij van nature goed af en levert mij energie en voldoening op, wat wil ik doen ‘als ik later groot ben’? Daar was de vraag weer, die ik mijzelf jaren eerder al zo vaak had gesteld.
Samen met mijn buddy die een o zo belangrijke rol heeft gespeeld in het uitvogelen van dit hele proces, doorliep ik de reis met horten en stoten, met pieken en dalen. Stapje voor stapje kwam ik erachter wat ik wilde en wat mijn volgende stap zou worden. Een makkelijk proces was het zeker niet, maar wel met een mooie uitkomst…
De grote dag
Ik wist wat ik wilde, mijn toekomstvisie was helder en met een duwtje in de rug van een aantal steunpilaren die in dit hele proces een grote rol hebben gespeeld, durfde ik nu ook echt de stap te zetten. Op de ochtend voor de laatste workshop van Talent op Reis schreef ik mij in als ondernemer bij de Kamer van Koophandel. Trainingen en coaching in het slim organiseren van je werk en persoonlijke leiderschap, dat was waar mijn hart van in de fik staat en waar ik mij vanaf nu op wilde gaan richten. Met trots sloot ik diezelfde middag mijn Talent op Reis traject af en stond mijn eerste training al gepland; één dag voordat ik 24 jaar werd.
In overleg met mijn leidinggevende besloot ik om mijn fulltime contract om te zetten naar parttime, zodat ik naast mijn werk bij de gemeente ook tijd en energie kon gaan steken in het opbouwen van mijn eigen bedrijf. Ook gingen we op zoek naar een passende functie waarin ik ervaring op kon doen als trainer.
Plons!
In oktober 2014 verhuisde mijn werkgever naar De Rotterdam, één van de prachtige panden op de Wilhelminakade in Rotterdam. Ik maakte de overstap naar een andere afdeling waar een project op de plank lag wat van scratch moest worden opgezet. Met veel enthousiasme, maar ook nog heel erg buiten mijn comfortzone, maakte ik weer een sprong in het diepe naar deze ontzettend gave uitdaging.
Plons, daar ging ik… Als Servicepuntmedewerker ging ik onder andere aan de slag om korte trainingen op te zetten voor interne collega’s zodat zij met slimmer, sneller en efficiënter leerde werken met de applicaties die zij voor hun werk nodig hadden. Nu, tientallen trainingen verder en meer dan 1200 collega’s die één van deze trainingen hebben gevolgd, is deze mooie service van het Servicepunt niet meer weg te denken. Iedere training was weer anders en steeds weer was het een leerzame en leuke ervaring.
Mijn rugzak is verder aangevuld met veel meer dan alleen trainersvaardigheden. En ik ben er klaar voor.. Voor mij is de tijd nu aangebroken om mijn passie voor trainen, coachen en slimmer werken volledig vanuit mijn eigen onderneming vorm te gaan geven.
De passie
Al eerder in dit verhaal vertelde ik dat mijn werkstress het begin was van een zoektocht, die later heel wat passie in mij wakker zou maken… Als je iets écht leuk vindt, dan kan je dat niet meer onder stoelen of banken schuiven. Dan kan je dat niet meer verborgen houden, dan wil dat kleine vlammetje in je een steekvlam worden die je kan doorgeven aan anderen. Als je dat niet doet, dan word je daar alsnog heel ongelukkig van is mijn ervaring.
In de loop van de jaren was ik tijdens mijn werk steeds meer bezig met het begeleiden van collega’s om ook hun werk slimmer te organiseren. De passie, het vlammetje in mij, begon steeds groter te worden tot ik het niet langer kon negeren en dé stap moest zetten.
Ik ontdekte dat ik werk deed waar ik wel goed in was, maar wat niet werkelijk bij me paste. Wat ik écht wilde was iets betekenen voor veel meer mensen dan alleen mijn collega’s. Ik wilde dat veel meer mensen zoals ikzelf ook zouden ervaren dat je werk in het hier en nu niet stressvol hoeft te zijn, als je maar weet hoe je het slim kunt organiseren.
Mijn leven in mijn eigen handen
‘Je leven in eigen handen nemen’ is voor mij een waarheid op zoveel vlakken. En ik weet dat iedereen dit kan, als je maar weet hoe. Het begint bij het opnieuw inrichten van je werk. Slimmer. Het creëren meer rust, ruimte en overzicht.
Als je de juiste handvatten hebt om je werk slim te organiseren wordt je werk weer een plek waar jij je passie in kwijt kunt. Het helpt je je leven in te richten zoals het voor jou werkt, bij jou past en jou gelukkig maakt.
Waarom? Vrijheid. Vrijheid zodat jij kunt doen wat écht belangrijk voor jou is. Niet meer in de waan van de dag leven, maar de touwtjes zelf in handen hebben. Tijd en aandacht besteden aan de dingen die jij leuk en belangrijk vind, jouw passie, de dingen die van jouw vlammetje een steekvlak maken. Want de kwaliteit van jouw tijdsbesteding is de kwaliteit van jouw leven. Het creëren van een leven vol levensplezier…
Met de sprong die ik nu maak, kies ik voor de vrijheid die ik zo nodig heb om mijn leven vorm te geven om eindelijk te gaan doen wat voor mij écht belangrijk is. Wat dat is wat voor mij werkt, bij mij past en mij gelukkig maakt…
Dankbaar
Ik ben alle collega’s van de gemeente, en natuurlijk ook mijn vrienden en familieleden dankbaar. Dankbaar voor het delen van hun wijsheid met mij, het delen van hun levenservaring, de tips en adviezen, het sparren, de fijne gesprekken, lunchdates, yogalessen, deelname aan trainingen en nog zoveel meer!
Een ieder heeft iets toegevoegd aan mijn rugzak die ik weer met mij mee draag terwijl ik door de deuren van De Rotterdam naar buiten loop.
Verder op pad, verder met de reis van mijn leven…
Dorien Kuiters
op 17 May 2016